Από πού πήραν τα ονόματά τους οι ελληνικές παραλίες...

Ναυάγιο της Ζακύνθου

Τον χειμώνα του 1982, το πλοίο Παναγιώτης, που ανήκε σε έναν κεφαλλονίτη, σάλπαρε από την Τουρκία φορτωμένο λαθραίες κούτες τσιγάρων, με στόχο να φτάσει σε προσυμφωνημένο σημείο σε διεθνή ύδατα για να τις πουλήσει. Ο καιρός, όμως, και η τύχη δεν ήταν με το μέρος του –ο «Παναγιώτης» ναυάγησε στα βορειοανατολικά της Ζακύνθου, στην παραλία που οι ντόπιοι τότε έλεγαν Άγιο Γεώργιο, και εμείς σήμερα Ναυάγιο. 

Το Ελαφονήσι της Κρήτης

Δε λέγεται Ελαφονήσι – και λογικό, αφού κανείς δεν έχει δει ποτέ εκεί ελάφια – αλλά Λαφονήσι, γιατί υπήρξε κάποτε κρησφύγετο πειρατών, που έκρυβαν εδώ τα λάφυρά τους.

Ο Φονέας της Μάνης

Δύο εκδοχές υπάρχουν για τον «φονιά» της υπέροχης παραλίας στη μεσσηνιακή Μάνη. Σύμφωνα με την πρώτη, ήταν ένας πειρατής που ναυάγησε εδώ και σκότωνε τους περαστικούς για να τους ληστέψει μέχρι να καταφέρει να επισκευάσει το πλοίο του. Η δεύτερη, πάλι, θέλει τον φονιά να είναι ένα γιγάντιο φίδι, που κατασπάραζε τα κοπάδια των καλόγερων στο καστρομονάστηρο της Βαϊδενίτσας. Κάποτε οι ντόπιοι προσπάθησαν να το κάψουν, κι εκείνο, τσουρουφλισμένο από τη φωτιά, έσπευσε να πέσει στο ρέμα που οδηγούσε στην θάλασσα και πνίγηκε εκεί.

Της γριάς το πήδημα στην Άνδρο

Η ιστορία πίσω από το όνομα της παραλίας είναι μάλλον τραγική. Σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, ο χαρακτηριστικός βράχος μέσα στην θάλασσα είναι η ηλικιωμένη γυναίκα που αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον γκρεμό, μεταμελημένη που συνωμότησε με τα οθωμανικά στρατεύματα για να τα οδηγήσει μέσα στο φρούριο του νησιού, όπου είχαν κλειστεί οι Έλληνες πολεμιστές.

Το Ξι της Κεφαλλονιάς

Μια από τις ωραιότερες παραλίες της Κεφαλλονιάς έχει ένα από τα πιο παράξενα ονόματα παραλιών στην Ελλάδα. Το πήρε από το σχήμα του όρμου της, που αν τον δείτε στους χάρτες μοιάζει όντως πολύ με μικρό ξ.

Το Σαρακήνικο της Μήλου

Όπως εύκολα θα μπορούσατε να μαντέψετε, η παραλία με το απόλυτα σεληνιακό τοπίο πήρε το όνομά της από τους Σαρακηνούς πειρατές που τη χρησιμοποιούσαν ως κρησφύγετο –αν το καλοσκεφτείτε, οι διαδοχικοί κολπίσκοι που σχηματίζουν τα βράχια της είναι ιδανική κρυψώνα για κάποιον που θέλει να κρυφτεί.

Σπάνια φωτογραφικό υλικό για το ψωμί

Η ιστορία του ψωμιού ξεκινάει πριν από 30.000 χρόνια στην Ευρώπη. Το πρώτο ψωμί που φτιάχτηκε πιθανόν να ήταν μια εκδοχή πάστας σιτηρών, φτιαγμένης από καβουρδισμένους και αλεσμένους κόκκους δημητριακών και νερό, και μπορεί να προέκυψε τυχαία κατά το μαγείρεμα ή και σκόπιμα μετά από πειραματισμό με αλεύρι ολικής αλέσεως και νερό.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τα δημητριακά ήταν μια από τις πολλές πηγές τροφίμων, καθώς η δίαιτα των Ευρωπαίων βασιζόταν κυρίως σε τρόφιμα ζωικής προέλευσης. Τα δημητριακά και το ψωμί έγιναν βασική τροφή στη Νεολιθική εποχή, περίπου 10.000 χρόνια πριν, όταν το σιτάρι και το κριθάρι ήταν ανάμεσα στα πρώτα φυτά που καλλιεργήθηκαν.

Η εμφάνιση του ψωμιού με προζύμι τοποθετείται κατά πάσα πιθανότητα πάλι σε προϊστορικούς χρόνους, όμως οι πρώτες μαρτυρίες εντοπίζονται στην αρχαία Αίγυπτο. 

Στην αρχαιότητα, η ιδέα ενός αυτοτελούς φούρνου που θα μπορούσε να προθερμανθεί, έχοντας μια πόρτα για πρόσβαση, φαίνεται να ήταν ελληνική.

Στην αρχαία Ελλάδα το ψωμί ήταν κριθαρένιο. Ο Σόλων είχε δηλώσει πως το σταρένιο ψωμί θα μπορούσε να ψηθεί μόνο σε μέρες γιορτής. Τον 5ο αι. π.Χ. μπορούσε κανείς να αγοράσει ψωμί στην Αθήνα από αρτοποιείο, ενώ στη Ρώμη, οι Έλληνες αρτοποιοί έκαναν την εμφάνισή τους τον 2ο αι. π.Χ. 

Η σημασία του ψωμιού στη διατροφή αντανακλάται και από το όνομα του υπόλοιπου γεύματος: ὄψον , δηλαδή συνοδεία ψωμιού, όποια κι αν ήταν αυτή.

Για πολλές γενιές το άσπρο ψωμί προτιμούνταν από τους πλούσιους, ενώ οι φτωχοί έτρωγαν μαύρο (ολικής αλέσεως) ψωμί. Όμως, στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες τα πράγματα αντιστράφηκαν στα τέλη του 20ου αι., με το ψωμί ολικής αλέσεως να προτιμάται, εξαιτίας της υψηλής διατροφικής του αξίας, σε αντίθεση με το άσπρο που συνδέθηκε με άγνοια για τη διατροφή.

Στην Ελλάδα

Οι Έλληνες ναυτικοί και έμποροι έφεραν το αιγυπτιακό αλεύρι στην Ελλάδα, όπου άρχισε και το ψήσιμο του ψωμιού. Περισσότερο δημοφιλές ήταν το λευκό ψωμί και μεταξύ των πόλεων υπήρχε πολύ έντονος ανταγωνισμός για το καλύτερο ψωμί. 

Η Αθήνα «καμάρωνε» για τον Θεάριο, τον καλύτερο αρτοποιό της, το όνομα του οποίου βρισκόταν στα γραπτά πολλών συγγραφέων.

Από αρχαία κείμενα προκύπτει ότι οι Έλληνες προσέφεραν άρτους στους θεούς, στους οποίους ονόμαζαν θειαγόνους άρτους. Στο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, κατά την εορτή των θεσμοφορίων, προσφερόταν στη θεά μεγάλος άρτος από τον οποίο η συγκεκριμένη γιορτή ονομαζόταν μεγαλάρτια.

Στο γερμανικό Μουσείο Ψωμιού που λειτουργεί στην πόλη Ουλμ, τα ωραιότερα εκθέματα είναι τέσσερα ελληνικά ειδώλια του 5ου αιώνα π.Χ., προερχόμενα από τη Βοιωτία, με γυναικείες μορφές. Στα ειδώλια εικονίζεται το άλεσμα του σταριού σε γουδί, το πλάσιμο της ζύμης, το ψήσιμο του ψωμιού και οι άρτοι έτοιμοι προς πώληση και βρώση.

Γαϊδουρονήσι

Το νησάκι με τα αμέτρητα κοχύλια!!!

Γραφικό, ακατοίκητο, κατάφυτο από κέδρους...

Το νησάκι "Χρυσή" ή αλλιώς "Γαϊδουρονήσι", στο Λιβυκό πέλαγος 16 χ.μ.  νότια της Ιεράπετρας.

Το δάσος κέδρων έχει έκταση 350 στρέμματα.

Όλοι οι επισκέπτες καλούνται να σεβαστούν και να προσέξουν αυτόν τον παράδεισο που ονομάζεται Χρυσή.

Κύριο χαρακτηριστικό του νησιού είναι το πλήθος των κοχυλιών στις βόρειες ακτές του νησιού, τα γαλαζοπράσινα νερά που θυμίζουν εξωτικό προορισμό.

Η πρόσβαση στο νησί γίνεται από το λιμάνι της Ιεράπετρας με καΐκια καθημερινά.

Στη νοτιοανατολική μεριά της Χρυσής, υπάρχει το λιμανάκι όπου αράζουν τα καραβάκια που μεταφέρουν τους επισκέπτες του νησιού, μια ταβερνούλα για φαγητό και καφέ καθώς και μια πανέμορφη παραλία με ξαπλώστρες και ομπρέλες για ενοικίαση.

Λόγω του απείρου κάλλους και του οικοσυστήματός της έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα προστασίας τοπίων φυσικού κάλλους NATURA 2000.

Λίμνη Τσιβλού

Εκπληκτική ομορφιά, καταγάλανα νερά, ανεπανάληπτο θέαμα!!!

Η ομορφιά της Λίμνης Τσιβλού στην Ακράτα προσελκύει κάθε χρόνο, χιλιάδες επισκέπτες …

Αποτελεί έναν θαυμάσιο προορισμό όλες τις εποχές του χρόνου! Το καλοκαίρι δείχνει εκπληκτικά και αποτελεί ένα από τα καλύτερα μέρη για πικ νικ και πεζοπορία…

Πρόκειται για ένα ειδυλλιακό οικοσύστημα περιτριγυρισμένο από ένα πανέμορφο καστανοδάσος, ανάμεσα σε καταπράσινα έλατα και πεύκα.

Η λίμνη αγκαλιάζεται από τις οροσειρές του Χελμού στις οποίες βρίσκουν καταφύγιο αλεπούδες, ασβοί, νυφίτσες και βίδρες.

Τα πλατάνια και οι βελανιδιές, με τα τζιτζίκια να τραγουδούν ασταμάτητα το καλοκαίρι, δίνουν μια ανεπανάληπτη μουσική υπόκρουση.

Η Λίμνη Τσιβλού είναι ένα δημιούργημα εξ ολοκλήρου της φύση μόλις 100 χρονών. 

Η Λίμνη Τσιβλού δημιουργήθηκε όταν σημειώθηκε κατολίσθηση στην περιοχή το 1913, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν δύο χωριά. 

Η κατολίσθηση παρέσυρε χιλιάδες τόνους χώματος και βράχων οι οποίοι εξαφάνισαν κυριολεκτικά το χωριό Συλίβαινα (είχε γίνει εγκατάλειψη των οικιών) ενώ καταπλάκωσαν το χωριό Τσιβλός από όπου και πήρε το όνομα της.

Στα ήσυχα νερά της λίμνης ζουν πολλοί υδρόβιοι κάτοικοι όπως καραβίδες, κυπρίνοι και κουνουπόψαρα, ενώ στα γειτονικά βουνά χρυσαετοί, γύπες και πετρίτες φτιάχνουν τις φωλιές τους και πετούν κατασκοπεύοντας την γύρω περιοχή. 

Επίσης, λόγω του πυκνού ελατοδάσους, η περιοχή θεωρείται ένας θαυμάσιος μελισσότοπος.

Χρειάζεσαι περίπου 2 ώρες για να την περπατήσεις ενώ έχει απίστευτη «ηχώ». Αν φωνάξεις θα σε ακούσουν παντού...